DILEXI TE - தமிழாக்கம் 35-62

திருவருகைக் காலம் இரண்டாம் ஞாயிறு சிந்தனைக்குரியது 

DT 35 - 62 

அத்தியாயம் மூன்று

ஏழைகளுக்கான ஒரு ஆலயம்

35. எமது முன்னை நாள் திருத்தந்தை, தான் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு, ஊடக பிரதிநிதிகளிடம் ஏழைகளுக்கான அக்கறையும் கவனமும் திரு அவையில் இன்னும் தெளிவாக இருக்க வேண்டும் என்ற தனது விருப்பத்தை வெளிப்படுத்தினார்: "ஏழைகளுக்கானதும் ஏழையாகவே ஆன ஓர் திரு அவையை நான் எவ்வளவு விரும்புகிறேன்!"

36. "ஏழைகளிலும் துன்பப்படுபவர்களிலும்,  ஏழையாகவும் துன்பப்படும் நிறுவுனரின் சாயலை திரு அவை  கண்டுகொள்கின்றது" எனும் புரிதலைப் பிரதிபலிக்கிறது. இருப்பினும், திரு அவை தாழ்ந்தவர்களுடன் அடையாளம் காண அழைக்கப்பட்டிருப்பதால், அதன் மையத்தில் "சந்தேகத்திற்கு இடமில்லை அல்லது மிகவும் தெளிவான செய்தியை பலவீனப்படுத்தும் விளக்கங்களுக்கும் இடமில்லை. நமது நம்பிக்கைக்கும் ஏழைகளுக்கும் இடையே பிரிக்க முடியாத பிணைப்பு உள்ளது என்பதை நாம் வார்த்தைகளால் சொல்ல வேண்டும்." இது சம்பந்தமாக, கிட்டத்தட்ட இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாக கிறிஸ்துவின் சீடர்களிடமிருந்து பெற்ற ஏராளமான சாட்சிகள் எங்களிடம் இருக்கின்றனர்.

திரு அவையின் உண்மையான செல்வங்கள்

37. புதிதாகப் பிறந்த கிறிஸ்தவ சமூகத்தின் நம்பிக்கையாளர்களில் பலர் "மனிதக் கணிப்பின்படி உங்களுள் ஞானிகள் எத்தனைபேர்? வலியோர் எத்தனை பேர்? உயர்குடி மக்கள் எத்தனை பேர்?" என்பதை புனித பவுல் நினைவுறுத்துகின்றார் (1 கொரி 1:26). இருப்பினும், அவர்களின் வறுமை இருந்தபோதிலும், மிகவும் தேவைப்படுபவர்களைப் பராமரிக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை ஆரம்பகால கிறிஸ்தவர்கள் தெளிவாக அறிந்திருந்தனர். ஏற்கனவே கிறிஸ்தவத்தின் விடியலில், அப்போஸ்தலர்கள் சமூகத்திலிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஏழு ஆண்கள் மீது தங்கள் கைகளை வைத்தனர். ஒரு குறிப்பிட்ட அளவிற்கு, அவர்கள் அவர்களை தங்கள் சொந்த பனியில் ஒருங்கிணைத்து, ஏழைகளின் சேவைக்காக (கிரேக்க மொழியில் டயகோனியா) அவர்களை நிறுவினர் (காண். திப 6:1-5). கிறிஸ்துவின் மீதுள்ள நம்பிக்கைக்கும் இரத்தம் சிந்தும் அளவிற்கு சாட்சி கொடுத்த முதல் சீடர் ஸ்தேவான் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது, அவர் இந்தக் குழுவைச் சேர்ந்தவர். ஏழைகளைப் பராமரிப்பதற்கும் தியாகியாக இருப்பதற்கும் சாட்சியம் அவரில் ஒன்றுபட்டுள்ளது.

38. இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்குள், மற்றுமொரு தியாக்கோனான புனித லாரன்ஸ், தியாகத்தையும் ஏழைகளுக்கான சேவையையும் ஒன்றிணைப்பதன் மூலம் இதேபோன்ற முறையில் இயேசு கிறிஸ்துவுக்கு தனது பிரமாணிக்கத்தை நிறுபிக்கின்றார். புனித ஆம்ப்ரோஸின் எழுத்துக்களைல் இருந்து, திருத்தந்தை இரண்டாம் சிக்ஸ்டஸ் உரோமில் ஒரு தியாக்கோனாக இருந்த லோரன்ஸ் திரு அவையின் பொக்கிஷங்களை ஒப்படைக்க உரோமானிய அதிகாரிகளால் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டார் என்பதை நாம் அறிவோம். "அடுத்த நாள் அவர் ஏழைகளை தன்னுடன் அழைத்து வந்தார். வாக்குறுதியளிக்கப்பட்ட பொக்கிஷங்கள் எங்கே இருக்கும் என்று கேள்வி எழுப்பப்பட்டபோது, ​​ஏழைகளை சுட்டிக்காட்டி, 'இவை திரு அவையின் பொக்கிஷங்கள்' என்று கூறினார்." இந்த நிகழ்வை விவரிக்கும் போது, ​​புனித ஆம்ப்ரோஸ் கேட்டதாவது: "இயேசு தன்னைக் காட்ட விரும்புவதை விட வேறு எவ்வாறான மிலைமதிப்பற்ற பொக்கிஷங்களை வைத்திருக்கிறார்?  மேலும், திரு அவை பணியாளர்கள் ஏழைகளின் மேற்கொண்ட பராமரிப்பை ஒருபோதும் புறக்கணிக்கக்கூடாது, தங்கள் சொந்த நலனுக்காக பொருட்களைச் சேகரிக்கக்கூடாது என்பதை நினைவில் வைத்துக் கொண்டு, அவர் கூறும்போது: “இந்தப் பணி உண்மையான நம்பிக்கையுடனும் ஞானமான தொலைநோக்குப் பார்வையுடனும் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும். நிச்சயமாக, யாராவது அதிலிருந்து தனிப்பட்ட நன்மையைப் பெற்றால், அவர் ஒரு குற்றத்தைச் செய்கிறார்; ஆனால் அவர் வருமானத்தை ஏழைகளுக்கு விநியோகித்தாலோ அல்லது ஒரு கைதியை மீட்டாலோ, அவர் கருணையின் வேலையைச் செய்கிறார் என்பது அர்த்தமாகின்றது. 

திரு அவைத் தந்தையர்களும் ஏழைகளும் 

39. முதல் நூற்றாண்டுகளிலிருந்து, திரு அவையின் தந்தையர்கள் ஏழைகளில் கடவுளை அடைய ஒரு சலுகை பெற்ற வழியை, அவரைச் சந்திப்பதற்கான ஒரு சிறப்பு வழியை அங்கீகரித்தனர் எனலாம். தேவைப்படுபவர்களுக்குக் கொடுக்கப்படும் ஒரு தொண்டு ஒரு தார்மீக நல்லொழுக்கமாக மட்டுமல்லாமல், வார்த்தை மனுவுருவான நம்பிக்கையின் உறுதியான வெளிப்பாடாகவும் கருதப்படுகின்றது. தூய ஆவியின் பலத்தால் நிலைநிறுத்தப்பட்ட நம்பிக்கையாளர்களின் சமூகம், ஏழைகளுக்கு நெருக்கமாக இருப்பதில் வேரூன்றியது, அவர்களை அவர்கள் ஒரு "துணை" மட்டுமல்லாமல், கிறிஸ்துவின் உயிருள்ள உடலின் ஒரு முக்கிய பகுதியாகக் கருதினர். உதாரணமாக, அவர் தியாகத்தை எதிர்கொள்ளும் வழியில், அந்தியோக்கியாவின் புனித இக்னேஷியஸ், மிகவும் தேவைப்படுபவர்களுக்கு தொண்டு செய்யும் செயல்களைச் செய்யும் கடமையை புறக்கணிக்க வேண்டாம் என்று ஸ்மிர்னா (Smyrna ) சமூகத்திற்கு அறிவுறுத்தினார், கடவுளை எதிர்ப்பவர்களைப் போல நடந்து கொள்ள வேண்டாம் என்று அவர்களுக்கு அறிவுறுத்தினார். "ஆனால் நமக்கு வந்துள்ள கிறிஸ்துவின் அருளைப் பொறுத்தவரை வேறுபட்ட கருத்தைக் கொண்டவர்கள், கடவுளின் விருப்பத்திற்கு எவ்வளவு எதிரானவர்கள் என்பதைக் கவனியுங்கள். அவர்களுக்கு அன்பின் மீது எந்த அக்கறையும் இல்லை; விதவை, அனாதை அல்லது ஒடுக்கப்பட்டவர் மீதும், பிணைப்பு, சுதந்திரம், பசி, தாகம் கொண்டவர் மீதும் அக்கறை இல்லை." ஸ்மிர்னாவின் ஆயரான பொலிக்காப் (Polycarp)  திரு அவையின் பணியாளர்கள் ஏழைகளைப் பராமரிக்க வேண்டும் என்று வெளிப்படையாகக் கூறினார்: "மேலும், குருக்கள் அனைவருக்கும் இரக்கமும் பரிவும் கொண்டவர்களாக இருக்க வேண்டும், அலைந்து திரிபவர்களைத் திரும்ப அழைத்து வரட்டும், அனைத்து நோயாளிகளையும் சந்திக்கட்டும், விதவை, அனாதை அல்லது ஏழைகளைப் புறக்கணிக்காமல், எப்போதும் 'கடவுளுக்கும் மனிதனுக்கும் முன்பாக நடப்பதை வழங்கட்டும்'." இந்த இரண்டு சாட்சிகளிடமிருந்து, திரு அவை ஏழைகளின் தாயாகவும், வரவேற்கும் இடமாகவும் மற்றும் நீதிக்கான இடமாகவும் தோன்றுவதைக் காண்கிறோம்.

40. தனது பங்கிற்கு, பேரரசர் அதிரியனுக்கும், செனட்டிற்கும், உரோம் மக்களுக்கும் தனது முதல் (First Apology ) உரையை நிகழ்த்திய புனித ஜஸ்டின், கிறிஸ்தவர்கள், தேவைப்படுபவர்களை கிறிஸ்துவில் சகோதர சகோதரிகளாகக் கருதுவதால், அவர்களுக்குத் தங்களால் இயன்ற அனைத்தையும் கொண்டு வருகிறார்கள் என்று விளக்கினார். வாரத்தின் முதல் நாளில் செபத்தில் கூடியிருந்த மக்களைப் பற்றி எழுதுகையில், கிறிஸ்தவ வழிபாட்டின் மையத்தில், ஏழைகளுக்கான அக்கறையிலிருந்து இறை வணக்கத்தைப் பிரிக்க முடியாது என்பதை அவர் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டினார். இதன் விளைவாக, வழிபாட்டுக் கொண்டாட்டத்தின் ஒரு குறிப்பிட்ட கட்டத்தில்: "நல்லவர்கள், விருப்பமுள்ளவர்கள், ஒவ்வொருவரும் பொருத்தமாக நினைப்பதைக் கொடுக்கிறார்கள்; அனாதைகள் மற்றும் விதவைகள், நோய் அல்லது வேறு எந்த காரணத்தாலும், பற்றாக்குறையில் இருப்பவர்கள், பிணைக்கப்பட்டவர்கள், நம்மிடையே தங்கியிருக்கும் அந்நியர்கள் ஆகியோருக்கு உதவும் தலைவரிடம் சேகரிக்கப்படுகின்றது. மேலும் ஒரு வார்த்தையில் தேவைப்படுபவர்களை கவனித்துக்கொள்கிறார்." இது புதிதாக வந்த திரு அவையின் நம்பிக்கையை சமூக நடவடிக்கையிலிருந்து பிரிக்கவில்லை என்பதை நிரூபிக்கிறது: புனித ஜேம்ஸ் நமக்குக் கற்பித்தபடி, உறுதியான செயல்கள் மூலம் சாட்சி இல்லாத நம்பிக்கை இறந்ததாகக் கருதப்பட்டது (காண். 2:17).

புனித ஜான் கிறிசோஸ்டம்

41. கீழைத்தேய தந்தையர்கள், சமூக நீதி குறித்த மிகவும் தீவிரமான மறைபோதகர்களாக 300களின் பிற்பகுதியிலிருந்து 400களின் முற்பகுதி வரை கான்ஸ்டான்டினோப்பிளின் பேராயராக இருந்தவரே புனித ஜோன் கிறிசோஸ்டம். அவர் தனது மறையுரைகளில், ஏழைகளில் கிறிஸ்துவை அங்கீகரிக்க நம்பிக்கையாளர்களை அறிவுறுத்தினார்: “நீங்கள் கிறிஸ்துவின் உடலை மதிக்க விரும்புகிறீர்களா? அதன் உறுப்புகளில், அதாவது, தங்களை மறைக்க ஆடைகள் இல்லாத ஏழைகளில், அதை இழிவாகக் கருத அனுமதிக்காதீர்கள். இங்கே ஆலயத்தில் கிறிஸ்துவின் உடலை பட்டுத் துணிகளால் மதிக்காதீர்கள், வெளியே அது குளிர் மற்றும் நிர்வாணத்தால் பாதிக்கப்படும் ஏழைகளில் நீங்கள் அதைப் புறக்கணிக்கிறீர்கள்… [பலிபீடத்தில் உள்ள கிறிஸ்துவின் உடலுக்கு] ஆடைகள் தேவையில்லை, ஆனால் தூய ஆன்மாக்களுக்கே அது தேவை; அதே நேரத்தில் வெளியே இருப்பவருக்கு அதிக கவனிப்பு தேவை. எனவே, கிறிஸ்துவை அவர் விரும்பியபடி சிந்திக்கவும் மதிக்கவும் கற்றுக்கொள்வோம். நாம் வணங்க விரும்புபவருக்கு நாம் கொடுக்கக்கூடிய மிகவும் மகிழ்ச்சியான மரியாதை, நாம் திட்டமிடுவதை அல்ல, அவர் விரும்புவதைச் செய்வதாகும்… எனவே நீங்களும் அவருக்கு அவர் கட்டளையிட்ட மரியாதையைக் கொடுங்கள், ஏழைகள் உங்கள் செல்வத்திலிருந்து பயனடையட்டும். கடவுளுக்கு தங்கப் பாத்திரங்கள் தேவையில்லை, ஆனால் தங்க ஆன்மாக்கள் தேவை.” நம்பிக்கையாளர்கள் வாசலில் நிற்கும் ஏழைகளிடம் கிறிஸ்துவை சந்திக்கவில்லை என்றால், பலிபீடத்தில் கூட அவரை வணங்க முடியாது என்பதை தெளிவாக உறுதிப்படுத்தி, அவர் தொடர்கிறார்: "பலி பீடம் தங்கப் பாத்திரங்களால் நிரப்பப்பட்டிருந்தால், கிறிஸ்துவே ஏழைகளின் முகத்தில் பசியால் இறந்தால் அவருக்கு என்ன நன்மை? முதலில் பசித்தவர்களுக்கு உணவளிக்கவும், பின்னர் மீதமுள்ளவற்றால் பலிபீடத்தை அலங்கரியுங்கள்." எனவே, நற்கருணையை, அதற்கு முன்னும் பின்னும் இருந்த தர்மத்தின் நீதியின் புனித வெளிப்பாடாக அவர் புரிந்துகொண்டார். அதே தர்மமும் நீதியும் ஏழைகள் மீதான அன்பு மற்றும் கவனத்தின் மூலம் நற்கருணையை நிலைநிறுத்த வேண்டும்.

42. இதன் விளைவாக, தர்மம் என்பது விருப்பத்திற்குரியது அல்ல, ஆனால் உண்மையான வழிபாட்டின் ஒரு தேவை. ஏழைகள் மீதான அலட்சியத்துடன் தொடர்புடைய அதிகப்படியான செல்வத்தை கிறிசோஸ்டம் கடுமையாகக் கண்டித்தார். வெறும் சமூகத் தேவையை விட, அவர்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டிய கவனம் இரட்சிப்புக்கான ஒரு நிபந்தனையாகும், இது அநீதியான செல்வத்திற்கு ஒரு கண்டன எடையைக் கொடுக்கிறது. "இது மிகவும் குளிராக இருக்கிறது, ஏழை கந்தல் உடைகளில், இறந்து, உறைந்து, நடுங்கி, உங்களை நகர்த்த வேண்டிய தோற்றம் மற்றும் ஆடைகளுடன் கிடக்கிறான். இருப்பினும், முகம் சிவந்து குடிபோதையில், நீங்கள் கடந்து செல்கிறீர்கள். கடவுள் உங்களை துரதிர்ஷ்டத்திலிருந்து விடுவிப்பார் என்று நீங்கள் எப்படி எதிர்பார்க்கிறீர்கள்?... நீங்கள் பெரும்பாலும் மரியாதையைப் புரிந்து கொள்ளாத ஒரு உணர்ச்சியற்ற சடலத்தை, பலதரப்பட்ட மற்றும் தங்க முலாம் பூசப்பட்ட ஆடைகளால் அலங்கரிக்கிறீர்கள். ஆனால், வலியை உணருபவரை, கிழிந்து, சித்திரவதை செய்யப்பட்டு, பசி மற்றும் குளிரால் துன்புறுத்தப்படுபவரை நீங்கள் வெறுக்கிறீர்கள்."  சமூக நீதியின் இந்த ஆழமான உணர்வு, "ஏழைகளுக்குக் கொடுக்காதது அவர்களிடமிருந்து திருடுவது, அவர்களின் வாழ்க்கையை ஏமாற்றுவது, ஏனென்றால் நம்மிடம் இருப்பது அவர்களுக்குச் சொந்தமானது" என்று உறுதிப்படுத்த அவரை வழிநடத்துகிறது.

புனித ஒகஸ்டின்

43. அகஸ்டினின் ஆன்மீக வழிகாட்டி புனித அம்புரோஸ் ஆவார், அவர் பொருள் பொருட்களைப் பகிர்ந்து கொள்ள நெறிமுறைத் தேவையை வலியுறுத்தினார்: "நீங்கள் ஏழைகளுக்குக் கொடுப்பது உங்கள் சொத்து அல்ல, ஆனால் அவர்களுடையது. பொதுவான பயன்பாட்டிற்காகக் கொடுக்கப்பட்டதை ஏன் நீங்கள் கையகப்படுத்தியுள்ளீர்கள்?" மிலான் ஆயரைப் பொறுத்தவரை, தானம் செய்வது நீதியை மீட்டெடுப்பதாகும், தந்தைவழிச் செயலல்ல. அவரது மறையுரையில், இரக்கம் என்பது ஒரு இறைவாக்கின் தன்மையைப் பெறுகிறது: அவர் பொருட்களைக் குவிக்கும் கட்டமைப்புகளைக் கண்டிக்கிறார் மற்றும் திரு அவையின் பணியாக ஒற்றுமையை மீண்டும் உறுதிப்படுத்துகிறார்.

44. இந்த பாரம்பரியத்தில் உருவான, புனித ஒகஸ்தின் ஏழைகளுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கும் அன்பைப் பற்றி கற்பித்தார். ஒரு விழிப்புள்ள போதகரும் அரிய நுண்ணறிவு கொண்ட இறையியலாளருமான அவர், உண்மையான திரு அவை உடமைகளின் ஒன்றிப்பில்தான் வெளிப்படுத்தப்படுகிறது என்பதை உணர்த்துகின்றார். திருப்பாடலகளைப் பற்றிய தனது விளக்கங்களில், உண்மையான கிறிஸ்தவர்கள் மிகவும் தேவைப்படுபவர்களுக்கான அன்பைப் புறக்கணிக்க மாட்டார்கள் என்பதை அவர் நமக்கு நினைவூட்டுகிறார்: "உங்கள் சகோதர சகோதரிகளைக் கவனித்தால், அவர்கள் தேவையில் இருக்கிறார்களா என்பதை நீங்கள் அறிவீர்கள், ஆனால் கிறிஸ்து உங்களில் குடிகொண்டிருந்தால், அந்நியர்களுக்கும் தர்மம் செய்யுங்கள்." எனவே, உடமைகளின் இந்தப் பகிர்வு இறையியல் தொண்டிலிருந்து உருவாகிறது மற்றும் அதன் இறுதி இலக்காக கிறிஸ்துவின் அன்பைக் கொண்டுள்ளது. ஒகஸ்டினுக்கு, ஏழைகள் உதவி பெற வேண்டியவர்கள் மட்டுமல்ல, இறைவனின் புனிதமான பிரசன்னமும் அவர்களே.

45. ஏழைகளைப் பராமரிப்பதை நம்பிக்கையின் நேர்மையின் உறுதியான சான்றாகக் அருளின் மருத்துவர் கண்டார். கடவுளை அன்புசெய்கிறேன் என்றும், ஏழைகளுக்கு இரக்கம் காட்டவில்லை என்றும் கூறும் எவரும் பொய் சொல்கிறார்கள் (காண். 1 யோவான் 4:20). பணக்கார இளைஞனை இயேசு சந்தித்ததையும், ஏழைகளுக்கு தங்கள் உடைமைகளைக் கொடுப்பவர்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட "விண்ணக செல்வத்தை" (காண். மத்தேயு 19:21) பற்றி கருத்து தெரிவிக்கையில், ஒகஸ்டின் கடவுளின் நாவில் பின்வரும் வார்த்தைகளை வைக்கிறார்: "நான் பூமியைப் பெற்றேன், இதனால் நான்  சொர்க்கத்தைக் கொடுப்பேன்; நான் தற்காலிக நன்மைகளைப் பெற்றேன், இதனால் நான் நிரந்தர நன்மைகளைத் திருப்பித் தருவேன்; நான் அப்பத்தைப் பெற்றேன், இதனால் நான் உயிரைக் கொடுப்பேன்... எனக்கு விருந்தோம்பல் கொடுக்கப்பட்டது, ஆனால் நான் ஒரு வீட்டைக் கொடுப்பேன்; நான் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தபோது என்னைச் சந்தித்தீர்கள், ஆனால் நான் ஆரோக்கியத்தைக் கொடுப்பேன்; நான் சிறையில் இருந்தபோது என்னைச் சந்தித்தீர்கள், ஆனால் நான் சுதந்திரத்தைக் கொடுப்பேன். நீங்கள் என் ஏழைகளுக்குக் கொடுத்த அப்பம் உண்ணப்பட்டது, ஆனால் நான் கொடுக்கும் அப்பம் உங்களுக்கு புத்துணர்ச்சி அளிப்பது மட்டுமல்லாமல், அது ஒருபோதும் தீர்ந்து போகாது." மிகவும் தேவையில் இருப்போருக்காக பணி செய்பவர்களுக்கு தாராள மனப்பான்மையில் எல்லாம் வல்லவரை மிஞ்ச முடியாதே. ஏழைகள் மீது அன்பு அதிகமாக இருந்தால், கடவுளிடமிருந்து வரும் வெகுமதி அதிகமாகும்.

46. ​​இந்த கிறிஸ்து மைய ஆழமான திரு அவைக் கண்ணோட்டமானது, அன்பினால் பிறக்கும் காணிக்கைகள், ஒருவரின் சகோதரர் அல்லது சகோதரியின் தேவைகளைப் போக்குவது மட்டுமல்லாமல், அவர்  மாற விரும்பினால், கொடுப்பவரின் இதயத்தையும் தூய்மைப்படுத்துகிறது என்பதை உறுதிப்படுத்த நம்மை வழிநடத்துகிறது. உண்மையில், போலி-ஒகஸ்டினின் வார்த்தைகளில்: "நீங்கள் உங்கள் வழிகளைத் திருத்தியிருந்தால், கடந்த கால பாவங்களை அழிக்க தானம் உங்களுக்கு நன்மை பயிற்றிருக்கும்." பிளவுபடாத இதயத்துடன் கிறிஸ்துவைப் பின்பற்ற விரும்புவோருக்கு, மனமாற்றத்திற்கான எளிதான பாதையாக இது உள்ளது.

47. ஏழைகளில் கிறிஸ்துவின் முகத்தையும், பொருள் பொருட்களில் அன்புச்செயலின் கருவியையும் ஏற்றுக்கொள்ளும் திரு அவையில், ஒகஸ்டினின் சிந்தனைகள் உறுதியான வெளிச்சமாகவே உள்ளது. இன்று, ஒகஸ்டினின் போதனைகளுக்கு நம்பிக்கையாக இருப்பதற்கு அவரது படைப்புகளைப் படிப்பது மட்டுமல்லாமல், அவரது மனமாற்றத்திற்கான அழைப்பை தீவிரமாக வாழத் தயாராக இருக்க வேண்டும், இதில் அன்புச்செயலே அவசியமாகின்றது.

48. கிழக்கு மற்றும் மேற்கத்திய திரு அவையின் தந்தையர்கள், ஒவ்வொரு கிறிஸ்தவரின் வாழ்க்கையிலும் பணியிலும் ஏழைகளுக்கு கவனம் செலுத்துவதன் முதன்மையைப் பற்றிப் கூறியுள்ளனர். இந்தக் கண்ணோட்டத்தில், சுருக்கமாக சொல்வதானால், திரு அவைத் தந்தையர்களின்  இறையியல் நடைமுறைக்குரியது என்று கூறலாம். ஏழையாகவும் ஏழைகளுக்காகவும் இருந்த ஒரு திரு அவையை நோக்கமாகக் கொண்டு, நற்செய்தி நம்மில் மிகச்சிறியவரின் உடலைத் தொடத் தூண்டும்போது மட்டுமே சரியாகப் அறிவிக்கப்படுகிறது என்பதை நினைவில் கொள்ளுங்கள். 

நோயாளிகளைப் பராமரித்தல்

49. நோயுற்றவர்களையும் துன்பப்படுபவர்களையும் பராமரிப்பதில் கிறிஸ்தவ இரக்கம் ஒரு குறிப்பிட்ட வழியில் வெளிப்பட்டுள்ளது. இயேசுவின் பொதுப் பணியில் காணப்படும் அடையாளங்களின் அடிப்படையில் அதாவது குருடர்கள், தொழுநோயாளிகள் மற்றும் முடக்குவாதக்காரர்களைக் குணப்படுத்துதல் போன்றவற்றில் நோயாளிகளைப் பராமரிக்கும் பணியில் சிலுவையில் அறையப்பட்ட இயேசுவை காண்கின்றாள். அதுவே அப் பணியின் ஒரு முக்கிய பகுதியாகும் என்பதை திரு அவை புரிந்துகொள்கிறது.  கார்தேஜ் நகரில் ஒரு கொள்ளை நோயின் போது, ஆயராக இருந்த ​​புனித சிப்ரியன், நோயாளிகளைப் பராமரிப்பதன் முக்கியத்துவத்தை கிறிஸ்தவர்களுக்கு நினைவூட்டினார்: “இந்தக் கொள்ளைநோய் மிகவும் கொடூரமானதாகவும் கொடியதாகவும் தோன்றுகிறது, ஒவ்வொருவரின் நீதியையும் தேடுகிறது, மேலும் மனித இனத்தின் மனதை ஆராய்கிறது, ஆரோக்கியமானவர்கள் நோயுற்றவர்களுக்கு சேவை செய்கிறார்களா என்பதைப் பார்க்கின்றது, உறவினர்கள் ஒருவருக்கொருவர் நேர்மையுடன் நேசிக்கச் செய்கின்றது; தலைவர்கள் தங்கள் நோய்வாய்ப்பட்ட ஊழியர்கள் மீது பரிதாபப்படுகிறார்களா என்பதையும்; மருத்துவர்கள் உதவிக்காக கெஞ்சும் நோயாளிகளைக் கைவிடவில்லையா என்பதைப் பார்க்கவும் செய்கின்றது.” நோயாளிகளைப் பார்வையிடுவது, அவர்களின் காயங்களைக் கழுவுவது மற்றும் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு ஆறுதல் கூறுவது போன்ற கிறிஸ்தவ பாரம்பரியம் வெறுமனே ஒரு தாராளமாக முயற்சி மாத்திரம் அல்ல, மாறாக திரு அவை உறுப்பினர்கள் "கிறிஸ்துவின் துன்பப்படும் உடலைத் தொடுவது" ஒரு திரு அவையின் செயலாகின்றது.

50. பதினாறாம் நூற்றாண்டில், புனித ஜோன் (John of God ), தனது பெயரைக் கொண்ட வைத்தியசாலை ஆணையை நிறுவினார், இது சமூக அல்லது பொருளாதார அந்தஸ்தைப் பொருட்படுத்தாமல் அனைவரையும் வரவேற்கும் மாதிரி மருத்துவமனை ஆகும். "என் சகோதரர்களே, நன்மை செய்யுங்கள்!" என்ற அவரது பிரபலமான வெளிப்பாடு, நோயுற்றவர்களுக்கு செயலில் தொண்டு செய்வதற்கான ஒரு குறிக்கோளாக மாறியது. அதே நேரத்தில், புனித கமிலஸ் டி லெல்லிஸ், முழு அர்ப்பணிப்புடன் நோயாளிகளுக்கு சேவை செய்யும் பணியை ஏற்றுக்கொண்டு, நோயாளிகளுக்கான புதிய தொண்டு சபையை நிறுவினார் (Order of Ministers). அதிலே "ஒவ்வொரு நபரும் தங்கள் அண்டை வீட்டாரிடம் ஒரு தாய் பாசத்தை இறைவனிடம் கேட்க வேண்டும், இதனால் நாம் ஆன்மாவிலும் உடலிலும் அனைத்து அன்புச் செயலிலும் அவர்களுக்கு சேவை செய்யலாம், ஏனெனில் கடவுளின் அருளால், ஓர் அன்பான தாய் தனது ஒரே நோய்வாய்ப்பட்ட குழந்தையின் மீது வைத்திருக்கும் பாசத்துடன் அனைத்து நோயாளிகளுக்கும் சேவை செய்ய விரும்புகிறோம்" என்பதை குறிப்பிடுகின்றார். மருத்துவமனைகளில், போர்க்களங்களில், சிறைச்சாலைகளில் மற்றும் தெருக்களில், காமிலியன்கள் (Camillians) மருத்துவரான கிறிஸ்துவின் இரக்கத்தை உருவகப்படுத்துகின்றனர்.

51. ஒரு தாய் தன் குழந்தையைப் பராமரிப்பது போல, தாய்வழி பாசத்துடன் நோயுற்றவர்களைக் கவனித்துக் கொள்ளும் பல அர்ப்பணிப்புள்ள பெண்கள், ஏழைகளுக்கு சுகாதாரப் பராமரிப்பு வழங்குவதில் இன்னும் பெரிய பங்கைக் கொண்டுள்ளனர். புனித வின்சென்ட் டி பவுலின் அன்புப் பணியின் சகோதரிகள், மருத்துவமனை சகோதரிகள், இறை ப்ராமரிப்பின் சிறிய சகோதரிகள் மற்றும் பல பெண்களைக் பணிக்கென கொண்ட சபைகள் மருத்துவமனைகள், முதியோர் இல்லங்கள் என்பன தாய்மையின் பிரசன்னமாக மாறியுள்ளன. அவர்களின் ஆறுதல், செவிமெடுத்தல், இருப்பு மற்றும் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர்களின் மென்மையைக் கொடையாகக் கொடுக்கின்றனர். மருத்துவ உதவி இல்லாத பகுதிகளில், பெரும்பாலும் தங்கள் சொந்தக் கைகளால் சுகாதார வசதிகளை உருவாக்கியுள்ளனர். அவர்கள் சுகாதாரத்தைக் கற்பித்தனர், பிரசவத்தில் உதவினர் மற்றும் இயற்கை ஞானம் மற்றும் ஆழ்ந்த நம்பிக்கையுடன் மருத்துவம் செய்தனர். அவர்களின் வீடுகள் யாரும் ஒதுக்கி வைக்கப்படாத கண்ணியத்தின் சோலைகளாக மாறியது. இரக்கத்தின் தொடுதல் முதல் மருந்தாகும். புனித லூயிஸ் டி மரியாக் (Louise de Marillac) தனது அன்புச் பணிபுரியும் சகோதரிகளுக்கு  எழுதும்போது, "மருத்துவமனைகளின் ஏழை நோய்வாய்ப்பட்டவர்களுக்கு சேவை செய்வதற்காக அவர்கள் கடவுளால் தனித்துவமாக ஆசீர்வதிக்கப்பட்டுள்ளனர்" என்பதை அவர்களுக்கு நினைவூட்டினார்.

52. இன்று, இந்த பாரம்பரிய கத்தோலிக்க மருத்துவமனைகள், தொலைதூரப் பகுதிகளில் உள்ள சுகாதார வசதிகள், காடுகளில் இயங்கும் மருத்துவமனைகள், போதைக்கு அடிமையானவர்களுக்கான தங்குமிடங்கள் மற்றும் போர் மண்டலங்களில் உள்ள கள மருத்துவமனைகளில் தொடர்கிறது. நோயாளிகளிடையே கிறிஸ்தவ இருப்பு, மீட்பு என்பது ஒரு புரியாத சிந்தனை அல்ல, மாறாக உறுதியான செயல் என்பதை வெளிப்படுத்துகிறது. ஒரு காயத்தை குணப்படுத்தும் செயலில், கடவுளின் அரசு மிகவும் பாதிக்கப்படக்கூடியவர்களிடையே தொடங்குகிறது என்று திரு அவை அறிவிக்கிறது. அவ்வாறு செய்வதன் மூலம், "நான் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தேன், நீங்கள் என்னைச் சந்தித்தீர்கள்" (மத் 25:36) என்று சொன்னவருக்கு அவள் உண்மையாகவே இருக்கிறாள். திரு அவை எப்போது ஒரு தொழுநோயாளியின் அருகில், ஊட்டச்சத்து குறைபாடுள்ள குழந்தையின் அருகில் அல்லது ஒரு அநாதையாக இறக்கும் நபரின் அருகில் முழந்தால் இடும்போது, ​​அவள் தனது ஆழமான அழைப்பை நிறைவேற்றுகிறாள்: இது மிகவும் சிதைக்கப்பட்ட இடத்தில் கடவுளை அன்புசெய்வதாகின்றது. 

துறவற வாழ்வில் ஏழைகளைப் பராமரித்தல்

53. பாலைவனத்தின் அமைதியில் தோன்றிய துறவற வாழ்க்கை, ஆரம்பத்திலிருந்தே ஒன்றிப்புக்கு ஒரு சாட்சியாக இருந்தது. துறவிகளும் கன்னியர்களும் உலகப் பொருட்களை விட்டு விட்டு அனைத்தையும் வெறுத்ததால் மட்டுமல்ல - கொந்தெம்டுஸ் முண்டி (contemptus mundi) - ஆனால் இந்த தீவிரமான பற்றின்மையில் ஏழை கிறிஸ்துவை சந்திப்பதற்காக - செல்வம், கௌரவம், குடும்பம் - அனைத்தையும் விட்டுச விட்டுச் சென்றனர். புனித பெரிய பசில், தனது சட்டக் கோவையில், துறவிகளின் செப வாழ்க்கை மற்றும் தங்களது சிந்தனை வாழ்க்கைக்கும் ஏழைகளுக்காக அவர்கள் செய்யும் பணிக்கும் இடையே எந்த முரண்பாட்டையும் காணவில்லை. அவரைப் பொறுத்தவரை, விருந்தோம்பல் மற்றும் தேவைப்படுபவர்களுக்கான பராமரிப்பு என்பதே துறவற ஆன்மீகத்தின் ஒருங்கிணைந்த பகுதியாக இருந்தது. மேலும் துறவிகள், வறுமையைத் தழுவுவதற்கு எல்லாவற்றையும் விட்டுச் சென்ற பிறகும், ஏழைகளுக்கு தங்கள் வேலையில் உதவ வேண்டியிருந்தது, ஏனெனில் "தேவைப்படுபவர்களுக்கு போதுமான அளவு உதவ... நாம் விடாமுயற்சியுடன் உழைக்க வேண்டும் என்பது தெளிவாகிறது... இந்த வாழ்க்கை முறை உடலை அடக்குவதற்கு மட்டுமல்ல, நம் அண்டை வீட்டாருக்கு அன்புப் பணி செய்வதற்கும் இலகுவாயிருந்தது, இதனால் நம் வழியாக, கடவுள் நமது பலவீனமான சகோதர சகோதரிகளுக்கு போதுமான அளவு வழங்க முடியும் என்பதைக் தெளிவுபடுத்துகின்றார்."

54. அவர் ஆயராக இருந்த சிசேரியாவில், ஏழைகள் மற்றும் நோயாளிகளுக்கான தங்குமிடங்கள், மருத்துவமனைகள் மற்றும் பாடசாலைகளை உள்ளடக்கிய பசிலியாட் (Basiliad) என்ற இடத்தைக் கட்டினார். எனவே, அவர் துறவி மட்டுமல்ல, ஒரு பணியாளரும் கூட. கடவுளுக்கு அருகில் இருக்க, ஒருவர் ஏழைகளுக்கு அருகில் இருக்க வேண்டும் என்பதை பசில் இவ்வாறு நிரூபித்தார். புனிதத்தின் அளவுகோல் உறுதியான அன்பு. பிரார்த்தனை செய்தல், அக்கறை காட்டுதல், சிந்தித்தல் மற்றும் குணப்படுத்துதல், எழுதுதல் மற்றும் வரவேற்பு: அனைத்தும் கிறிஸ்துவின் மீதான அதே அன்பின் வெளிப்பாடாகும்.

55. மேற்குலகில், நோர்சியாவின் புனித பெனடிக்ட் (Saint Benedict of Norcia) ஒரு விதியை வகுத்தார், அது ஐரோப்பிய துறவற ஆன்மீகத்தின் முதுகெலும்பாக மாறும். ஏழைகள் மற்றும் திருப்பயணிகளை வரவேற்பது ஆவணத்தில் ஒரு முக்கிய இடத்தைப் பிடித்துள்ளது: "ஏழைகள் மற்றும் திருப்பயணிகள் அனைத்து அக்கறையுடனும் விருந்தோம்பலுடனும் வரவேற்கப்பட வேண்டும், ஏனென்றால் அவர்களில்தான் கிறிஸ்து ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறார்." இவை வெறும் வார்த்தைகள் அல்ல: பல நூற்றாண்டுகளாக பெனடிக்டைன் மடங்கள் விதவைகள், கைவிடப்பட்ட குழந்தைகள், திருப் பயணிகள் மற்றும் பிச்சைக்காரர்களுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்த இடங்களாக இருந்தன. பெனடிக்ட்டுக்கு, குழும வாழ்க்கை ஒரு அன்புப் பணிபுரியும் பாடசாலையாகவே இருந்தது. உடல் உழைப்பு ஒரு நடைமுறை செயல்பாட்டை மட்டுமல்ல, சேவைக்கான இதயத்தையும் உருவாக்கியது. துறவிகளிடையே பகிர்ந்துகொள்வது, நோயுற்றவர்களைப் பராமரிப்பது மற்றும் மிகவும் பாதிக்கப்படக்கூடியவர்களுக்குச் செவிசாய்ப்பது ஆகியவை ஏழைகள் மற்றும் அந்நியர்களின் உருவத்தில் வரும் கிறிஸ்துவை வரவேற்க அவர்களைத் தயார்படுத்தின. இன்று, பெனடிக்டைன் துறவற விருந்தோம்பல் ஒரு திரு அவையின் அடையாளமாக உள்ளது, அது அதன் கதவுகளைத் திறந்து, கேட்காமல் வரவேற்கிறது மற்றும் பதிலுக்கு எதையும் கோராமல் குணப்படுத்துகிறது.

56. காலப்போக்கில், பெனடிக்டைன் மடாலயங்கள் தங்களை விலக்கிவைக்கும் கலாச்சாரத்திலிருந்து வெளியேறும் மாற்று இடங்களாக மாறின. துறவிகளும் கன்னியர்களும் நிலத்தை பயிரிட்டனர், உணவு உற்பத்தி செய்தனர், மருந்துகளைத் தயாரித்தனர் மற்றும் மிகவும் தேவைப்படுபவர்களுக்கு எளிமையுடன் அவற்றை வழங்கினர். அவர்களின் அமைதியான பணி ஒரு புதிய நாகரிகத்தின் புளிப்பாக இருந்தது, அங்கு ஏழைகள் தீர்க்கப்பட வேண்டிய பிரச்சினை அல்ல, மாறாக சகோதர சகோதரிகள் வரவேற்கப்பட வேண்டுமே. பகிர்தல், ஒன்றாக வேலை செய்தல் மற்றும் பாதிக்கப்படக்கூடியவர்களுக்கு உதவுதல் ஆகியவற்றின் விதி, சேகரிப்பின் தர்க்கத்திற்கு மாறாக, ஒற்றுமையின் பொருளாதாரத்தை நிறுவியது. துறவிகளின் சாட்சியம், தன்னார்வ வறுமை என்பது துயரமாக இருப்பதற்குப் பதிலாக, சுதந்திரம் மற்றும் ஒற்றுமைக்கான பாதை என்பதைக் காட்டியது. அவர்கள் ஏழைகளுக்கு உதவுவதோடு தங்களை மட்டுப்படுத்திக்கொள்ளவில்லை: அவர்கள் தங்கள் அண்டை வீட்டாராக, ஒரே இறைவனில் சகோதர சகோதரிகளாக மாறினர். அறைகள் மற்றும் மடங்களில், அவர்கள் சிறியவர்களில் கடவுளின் பிரசன்னத்தின் ஒரு உள்ளார்ந்த துறவற உணர்வை உருவாக்கினர்.

57. பொருள் உதவி வழங்குவதோடு மட்டுமல்லாமல், மடங்கள் மிகவும் எளிமையானவர்களின் கலாச்சார மற்றும் ஆன்மீக உருவாக்கத்தில் ஒரு அடிப்படை பங்கைக் கொண்டிருந்தன. கொள்ளை நோய், போர் மற்றும் பஞ்ச காலங்களில், அவை ஏழைகளுக்கான உணவு மற்றும் மருந்து கிடைத்த இடங்களாக இருந்தன, இருப்பினும் மாண்பையும் கண்னியத்தையும் பெற்றன. அங்குதான் அனாதைகள் கல்வி கற்றனர், பயிற்சி பெறுநர் பயிற்சி பெற்றனர், சாதாரண மக்களுக்கு விவசாய நுட்பங்கள் மற்றும் படிக்கும் முறை கற்பிக்கப்பட்டது. அறிவு ஒரு பரிசாகவும் பொறுப்பாகவும் பகிர்ந்து கொள்ளப்பட்டது. மடாதிபதி ஆசிரியராகவும் தந்தையாகவும் இருந்தார், மேலும் துறவறப் கூடங்கள் நீதி மூலம் சுதந்திரத்தின் அங்கமாக மாறியது. உண்மையில், ஜோன் காசியன் எழுதுவது போல், ஒரு துறவி என்பவர் "இதயத்தின் பணிவு/எளிமையே, இது துக்கப்படுத்தும் அறிவுக்கு அல்ல, மாறாக அன்புப் பணியின் முழுமையின் மூலம் அறிவூட்டும் நிலைக்கு வழிவகுக்கிறது" என்று வகைப்படுத்தப்பட வேண்டும். மனசாட்சியை உருவாக்குவதன் மூலமும் ஞானத்தை பரப்புவதன் மூலமும், துறவிகள் உள்ளடக்கிய ஒரு கிறிஸ்தவ கற்பித்தலுக்கு பங்களித்தனர். நம்பிக்கையால் குறிக்கப்பட்ட கலாச்சாரம் எளிமையுடன் பகிரப்பட்டது. அன்புப் பணியால் ஒளிரும் அறிவு, சேவையாக மாறியது. துறவற வாழ்க்கை இவ்வாறு தன்னை ஒரு புனிதத்தன்மையின் பாணியாகவும், சமூகத்தை மாற்றுவதற்கான ஒரு உறுதியான வழியாகவும் வெளிப்படுத்தியது எனலாம். 

58. துறவற பாரம்பரியம், செப வாழ்வு மற்றும் அன்புச்செயல் அத்தோடு அமைதி, சேவை, சிறைச்சாலை அறைகள் மற்றும் மருத்துவமனைகள் ஆகியவை ஒற்றை ஆன்மீக அமைப்பை உருவாக்குகின்றன என்பதைக் கற்பிக்கிறது. மடாலயம் கேட்பதற்கும் செயல்படுவதற்கும், வழிபாட்டிற்கும் மற்றும் பகிர்வதற்குமான ஓர் இடமாகும். சிறந்த சிஸ்டெர்சியன் சீர்திருத்தவாதியான புனித பெர்னார்ட் (Saint Bernard of Clairvaux), "துறவற உடைகள் மற்றும் கட்டிடங்களைப் போலவே, உணவருந்தும் அறையும், ஏழைகளின் ஆதரவையும் பராமரிப்பையும் பரிந்துரைத்து, நிதானமான மற்றும் அளவிடப்பட்ட வாழ்க்கையின் அவசியத்தை உறுதியாக நினைவு கூர்ந்தார்." அவருக்கு, பரிவு காட்டுவது ஒரு விருப்பத் தெரிவாக இருக்கவில்லை, ஆனால் கிறிஸ்துவைப் பின்பற்றுவதற்கான உண்மையான பாதை எனக்கண்டார். எனவே, துறவற வாழ்க்கை, அதன் அழைத்தலுக்கு உண்மையாக இருந்தால், ஏழைகளுக்கான தேவையில் திரு அவை அதன் சகோதரியாகவும் இருக்கும்போது மட்டுமே திரு அவை முழுமையாக இறைவனின் மணமகள் என்பதைக் காட்டுகிறது. மடாலயம் (cloister) உலகத்திலிருந்து பெற்றா ஓர் அடைக்கலம் மட்டுமல்ல, அதை சிறப்பாகச் செய்ய ஒருவர் கற்றுக்கொள்ள உதவும் ஒரு பாடசாலையாகும். துறவிகள் மற்றும் கன்னியர்கள் ஏழைகளுக்கு தங்கள் கதவுகளைத் திறக்கும் போது, சிந்தனை கருணையை விலக்காது, ஆனால் அதன் தூய்மையான பலனாக அதைக் கோருகிறது என்பதை திரு அவை மனத்தாழ்மையுடனும் உறுதியுடனும் வெளிப்படுத்தியுள்ளது.

கைதிகளை விடுவித்தல்

59. அப்போஸ்தலர் காலத்திலிருந்தே, ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் விடுதலையை இறையரசின்  அடையாளமாக திரு அவை கருதி வருகிறது. இயேசுவே தனது பொது பணியின் தொடக்கத்தில் இவ்வாறு எடுத்துரைத்தார்: “ஏழைகளுக்கு நற்செய்தியை அறிவிக்கவும் சிறைப்பட்டோர் விடுதலை அடைவர், பார்வையற்றோர் பார்வைபெறுவர் என முழக்கமிடவும் ஒடுக்கப்பட்டோரை விடுதலை செய்து அனுப்பவும் அவர் என்னை அனுப்பியுள்ளார்.” (லூக் 4:18). தொடக்கக் கிறிஸ்தவர்கள், ஆபத்தான சூழ்நிலைகளிலும் கூட, சிறைபிடிக்கப்பட்ட தங்கள் சகோதர சகோதரிகளுக்காக செபித்தனர், அவர்களுக்கு உதவினார்கள், அப்போஸ்தலர்களின் செயல்கள் (காண். 12:5; 24:23) மற்றும் பிதாக்களின் பல்வேறு எழுத்துக்கள் சாட்சியமளிக்கின்றன. இந்த விடுதலைப் பணி பல நூற்றாண்டுகளாக உறுதியான செயல்கள் மூலம் தொடர்கிறது, அடிமைத்தனம் மற்றும் சிறைவாசத்தின் துயரம் முழு சமூகங்களையும் பாதித்திருக்கும் போது கூட இப்பணி தொடர்கின்றதே. 

60. பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதிக்கும் பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதிக்கும் இடையில், பல கிறிஸ்தவர்கள் மத்தியதரைக் கடலில் பிடிக்கப்பட்டபோது அல்லது போர்களில் அடிமைப்படுத்தப்பட்டபோது, ​​இரண்டு துறவற சபைகள் பிறந்தன: மாத்தாவின் புனித ஜோன் மற்றும் வாலோயிஸின் புனித பெலிக்ஸ் ஆகியோரால் நிறுவப்பட்ட திரித்துவச் சபை (Order of the Most Holy Trinity and of the Captives (Trinitarians), மற்றும் புனித பீட்டர் நோலாஸ்கோவால் புனித பெனாஃபோர்ட்டின் ரெய்மொண்ட் என்பவரின்  உதவியுடன் னிறுவப்பட்ட இரக்கத்தின் புனித கன்னி மரியா சபை (Order of the Blessed Virgin Mary of Mercy (Mercedarians) ஆகும்.  அர்ப்பணிக்கப்பட்ட நபர்களின் இந்த சமூகங்கள் அடிமைப்படுத்தப்பட்ட கிறிஸ்தவர்களை விடுவித்தல், தங்கள் சொந்த உடைமைகளை அடிமைப்படுத்தப்பட்டவர்களின் வசம் வைப்பது  மற்றும் பல முறை தங்கள் சொந்த வாழ்க்கையை ஈடாக வழங்குதல் போன்ற குறிப்பிட்ட பணிகள் இக்குழுமத்தில் தங்களை அர்ப்பணித்த துறவிகளின் பணியாக இருந்தன. திரித்து சபை அங்கத்தவர்கள், தங்கள் குறிக்கோளான (Gloria tibi Trinitas et captivis libertas)  (Glory to you, O Trinity, and liberty to the captives ஓ திரித்துவமே, உங்களுக்கே மகிமையும் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டவர்களுக்கு சுதந்திரம் உண்டாவதாக) மற்றும் வறுமை, கற்பு மற்றும் கீழ்ப்படிதல் ஆகியவற்றுடன் நான்காவது வாக்குத்தத்தமாக அன்புப் பணியின் வீரமாக இருக்க முடியும் என்று சாட்சியமளித்தனர். சிறைக்கைதிகளின் விடுதலை என்பது திரித்துவ அன்பின் வெளிப்பாடாகும்: ஆன்மீக அடிமைத்தனத்திலிருந்து மட்டுமல்ல, உறுதியான ஒடுக்குமுறையிலிருந்தும் கடவுள் விடுவிக்கின்றார். அடிமைத்தனத்திலிருந்தும் சிறையிலிருந்தும் ஒருவரை மீட்பது கிறிஸ்துவின் மீட்புப் பலியின் தொடர்ச்சியாக கருதப்படுகிறது, அவருடைய இரத்தம் நமது மீட்பின் விலையாகும் (காண். 1 கொரி 6:20).

தமிழாக்கம்: ச. சுரேந்திரராஜா, அமதி 

குறிப்பு: ஆங்கிலத்தில் இருந்து தமிழுக்கான மொழிபெயர்ப்பில் இணையத்தின் உதவியும் பெறப்பட்டதை குறிப்பிட விரும்புகின்றேன்.